Een leven met niet-aangeboren hersenletsel (NAH)

Soms voelt het alsof ik gekidnapt ben en met een zak over mijn hoofd mee wordt genomen door mijn gijzelaar. Om dan te worden gedropt midden in een pikdonker bos. Eenmaal buiten sta ik in de kou en voel ik de stress door mijn lichaam gieren. Alert en klaar om te strijden.  Op het Pad van Pieksm a - dat ik bedacht heb aan de hand van het televisieprogramma Kamp van Koningsbrugge - neem ik jullie mee om de grote vraag te beantwoorden of ik ... commando-waardig ben.  Ben jij klaar om met mij te strijden tegen het onzichtbare? Soms vindt het zwaarste gevecht niet plaats op een zichtbaar slagveld zoals dat bij Kamp van Konigsbrugge gebeurt.  De grootste uitdagingen in mijn leven met niet-aangeboren hersenletsel: de breuk in de levenslijn en de emotionele en cognitieve veranderingen. Gevoelens van verlies, rouw en het verlangen naar aansluiting zijn de gevechten die gestreden worden. Vaak intern, in het hoofd en ook ver weg van iedereen, achter gesloten deuren en gordijnen. Om a...

Dankjewel voor het lezen van deze woorden! In deze blog wil ik jouw gevoelens van dankbaarheid aanwakkeren! Juist op dagen dat we er doorheen zitten zijn het gevoelens van positiviteit die ons helpen om de moed weer bij elkaar te pakken en... door te gaan! Ik deel je mijn eigen ervaringen en die van de Japanse schrijver Marie Kondo! Tot slot geef ik je 8 tips die je direct kunt gebruiken om jouw gevoel van dankbaarheid te vergroten. Daar gaan we! Ons brein is mogelijk bedraad om op zoek te gaan naar negatieve informatie in ons leven en om ons daar aan vast te klampen. Maar we kunnen onszelf aanleren om ons perspectief te veranderen door positieve gevoelens op te roepen. Dankbaarheid is daar één van. Het zorgt ervoor dat we positief gestemd blijven en dat deze flow ons zal helpen om onze dromen te realiseren- ook de dromen die een een heel lange adem van ons vragen. Maar voordat we verder gaan is het wel zo goed om te weten wat het is. Dus wat is dankbaarheid en en hoe komen we daar? We...

Op ochtenden wanneer de wereld zich net zo mistroostig lijkt te voelen als ik, klinken er woorden in mijn hoofd. Ze helpen mij om de dag te beginnen en zeggen: ' Eerst maar even koffie zetten '. Het zijn eenvoudige woorden die ik leerde van iemand die mij heel dierbaar was. Hij keek langs de zijlijn met mij mee toen ik om leerde gaan met mijn niet-aangeboren hersenletsel.  Ik kwam enkele weken bij hem langs en na afloop van onze laatste sessie bedankte ik hem voor zijn hulp. Ik gaf hem een presentje, eentje waarvan je je afvraagt waarom ik dit iemand in vredesnaam geef:  goudbruine stroop, een flesje vloeibare pannenkoekenmix en verpakte biologische ontbijtspek. Het klinkt random, dat weet ik, maar destijds wist ik zeker dat ik hem hier echt heel blij mee zou maken. Ook nu verschijnt er een glimlach op mijn gezicht wanneer ik terugdenk aan onze sessies samen.  Als ik mij op ochtenden om wat voor reden dan ook overweldigd voel helpt een kop koffie mij om in beweging te kom...

Vandaag kroon ik ons…   tot KEIZER!  Dik twee honderd jaar geleden kroonde Napoleon Bonaparte zichzelf tot keizer van de Fransen. En dat zette me aan het denken… Mhmm...  franse croissants...  En wat ik ook dacht was:  zijn we niet allemaal geboren keizers met eigen keizerrijken die we gedurende ons leven vormen..?   Welkom bij Proeven als Napoleon - deel 2! Nu we het proeven uit deel 1   onder de knie hebben start ik met jullie een verkenningstocht naar meer zelfvertrouwen en eigenwaarde.  Vandaag wil ik je kennis laten maken met  de positieve uitkomst van jouw keuzes.  Napoleon inspireerde mij om meer autonoom op te treden in mijn leven om zo mijn grenzen te verleggen en te respecteren. Laten we daarom beginnen met onze grenzen.  Hoe ga jij om met jouw 'keizerlijke' grenzen? Mijn keizerrijk kent net zoals die van jou ook grenzen; grenzen die ik met rust laat en grenzen die ik heel graag wil verleggen. Zodra ik als keizer een grens...

Ken je dat, dat het chocolaatje al in je mond zit voordat je het door hebt? Vandaag   gaat het over weten weten wat je lekker vindt. En waarom Napoleon deze blog binnen wandelt is omdat hij mij laat zien wat het betekent om keuzes te maken die in lijn staan met wat ik nodig heb. Laten we eens kijken waar we zin in hebben door te beginnen met mmm... proeven...  Proeven Bij het hebben van een ontregelde prikkelverwerk… (uhh, dit geldt gelukkig voor ons allemaal, ha-ha) is het belangrijk dat je jezelf leert begrenzen en leert om in contact te staan met waar je zin in hebt. Als we dat kunnen dan volgen vaak momenten dat we lekker in ons vel zitten en genieten. Het klinkt simpel maar dat is het soms niet. Al zou ik je nu vragen of je dorst hebt, wat zou je dan antwoorden..? Waar heb je behoefte aan? Lees je direct door of neem je inderdaad de tijd om je te beseffen of je dorst hebt?        Soms worden we overvallen door vragen van mensen en geven we antwoord. Zo...

Wanneer we de grote hoop naderen dringt de bekende geur van compost mijn neus binnen. Wat ik vandaag heb weet ik niet maar ik sta al heel de ochtend te wiebelen op mijn benen. Het compost rijden begint en we starten met scheppen. Het is alsof er een startsignaal in mijn hoofd klinkt en de wedstrijd nu al door mij is verloren.. waarom maak ik mezelf wijs dat hier iets te winnen valt? Voor mijn gevoel zoeven de andere vrijwilligers met hun kruiwagens weg als hazen met de wind in hun rug! En ik blijf als een trage oude verbitterde schildpad achter. ...bah! 'Wat heb ik toch?', vraag ik mij af. Ik erger mij aan mijn gewiebel. Het is onrust dat ik voel, dat weet ik nu. De gedachten helpen niet. Het zijn de kippen om ons heen die met hun kleine pootjes ijverig in de aarde spitten, opzoek naar voeding. Wanneer mijn aandacht bij de kippen is en niet bij m'n werk begeef ik mij plots helemaal aan de andere kant van het terrein! En bij kruiwagen nummer vijf of zes wordt het toch echt i...

  Even voel ik mij heerlijk uitgerust maar na een paar tellen voel ik de spanning in en rondom mijn schedel toenemen.  maandag ' Kak',  denk ik, 'ik ben niet goed genoeg uitgerust..' Het is maandagochtend. Het licht van mijn wake-up light schijnt en brengt het kunstmatige doch vriendelijke ochtendlicht in mijn kamer. Ik ben er nog nooit geweest maar ik hoor de koeien over de Zwitserse Alpen loeien en wordt stilaan wakker.  De spanning in mijn lijf bevalt me niet.. Ik draai me om en met een klap zet ik mijn wekker uit.  Van het weekend reisde ik naar het verre Nederlandse noorden om daar mijn familie op te zoeken. (Het reizen met de trein ging voortvloeiend en onderweg heb ik zelfs een tukkie kunnen doen.) Even voelde het leven dat weekend als 'normaal'. En toen ik terug naar huis keerde wist ik bij mezelf dat het tijd was voor actie, en daarmee bedoel ik: tijd voor zelfzorg = rusten en herstellen . Ik had anderhalve dag ingecalculeerd om er z...

' Blijf bij het lichaam', hoor ik haar zeggen om ervoor te zorgen dat onze aandacht daar blijft. Langzaam maar zeker vind ik manieren om het contact met mijn lichaam te herstellen en te versterken!  Sinds deze week heb ik voor het eerst in mijn leven een abonnement bij een yogaschool.  Mijn brein kan het tempo van de yin-yoga lessen goed bijhouden. Ik kom vaak ietwat gespannen aan en vertrek ontspannen. Het is iedere keer weer alsof een stevig pantser dat mij moet beschermen een soort zachtheid toe kan laten. Steeds sneller maakt dat harde gevoel ruimte voor een diepe vorm van ontspanning.  Wanneer ik om mij heen kijk zie ik vooral mensen met lang haar in een staart. Het merendeel van de mensen heeft geen baard zoals ik. Ik voel mij dan ook vaak in de minderheid maar dat geeft niet. Waar ik erg aan moet wennen is het woordgebruik van de docenten. Bepaalde houdingen worden uitgelegd met de woorden, en ik quote: '...doe de benen dan uit elkaar alsof je een baby gaat baren...

   Vandaag duiken we kort in mijn persoonlijke zoektocht naar acceptatie van een leven met niet-aangeboren hersenletsel (NAH). Van buitenaf lijkt het voor sommigen soms alsof ik precies weet wat ik doe en altijd goed voor mezelf zorg. Maar in alle eerlijkheid gaat het bij mij ook wel eens mis. Ook  ik  heb slechte dagen.  Degene die hierboven van zijn surfboard valt neem ik als voorbeeld want zo voelde ik mij afgelopen week! 😀 Scroll verder en ik vertel je waarom ik wankel (en val). ik ga er even rustig voor zitten...  Van rennen op grote hoeveelheden wilskracht kwam ik langzaam in beweging om te komen tot ontspanning. Langzaam maar zeker ging ik een andere band met mezelf aan. Zo heb ik geleerd om verbinding te maken met mijn lichaam. Dit gaat tegenwoordig erg goed. Ik word steeds beter in het nemen van verantwoordelijkheid voor mijn leven met NAH. Ik leer mezelf begrenzen en anticipeer op wat ik  wèl kan. En toch kan mijn leven voelen als ellendige...