'Kak, ik ben niet goed genoeg uitgerust...'

 

Even voel ik mij heerlijk uitgerust maar na een paar tellen voel ik de spanning in en rondom mijn schedel toenemen. 

maandag
'Kak', denk ik, 'ik ben niet goed genoeg uitgerust..' Het is maandagochtend. Het licht van mijn wake-up light schijnt en brengt het kunstmatige doch vriendelijke ochtendlicht in mijn kamer. Ik ben er nog nooit geweest maar ik hoor de koeien over de Zwitserse Alpen loeien en wordt stilaan wakker.  De spanning in mijn lijf bevalt me niet.. Ik draai me om en met een klap zet ik mijn wekker uit. 

Van het weekend reisde ik naar het verre Nederlandse noorden om daar mijn familie op te zoeken. (Het reizen met de trein ging voortvloeiend en onderweg heb ik zelfs een tukkie kunnen doen.) Even voelde het leven dat weekend als 'normaal'. En toen ik terug naar huis keerde wist ik bij mezelf dat het tijd was voor actie, en daarmee bedoel ik: tijd voor zelfzorg = rusten en herstellen. Ik had anderhalve dag ingecalculeerd om er zeker van te zijn dat ik mijn planning de maandag weer op kon pakken. Maar zoals al vermoedde was dit die maandagochtend niet zo. Ik voelde mij namelijk niet fit.. Voor de maandagen staat voor mij tegenwoordig op de planning vrijwilligerswerk in de moestuin. (Het werk vind ik zalig!) Maar omdat ik mij die ochtend heel vermoeid/niet fit voelde moest ik mijn planning helaas opschorten. Ik baalde als een stekker. Ik had immers zoooo mijn best gedaan.. maar lichaam vroeg om meer rust en dat moest ik respecteren. Nadat ik een mep gaf op mijn wekker ademde ik langzaam diep in uit. Met de rust en moed die ik vond stapte ik mijn bed uit. Toch werd ik mij toen plots bewust van een dreigend gevoel boven mijn hoofd.. Brrr...

- Zonder dat ik het wist droeg ik de dagen na mijn weekend wat zware dingen met mij mee. De mensen om mij heen lieten mij een weg naar boven zien en op eigen voet liep ik verder. Hierover gaat dit blogverhaal -

Hoe ik mij voel en laat staan hoe ik slaap is voor mij soms net russian roulette. Niet dat ik de dood in ogen kijk maar het gebeurt wel dat ik in de weerstand schiet als ik slecht slaap terwijl er iets betekenisvols gepland staat. (Herkenbaar?) Ik wil mezelf dan rustig houden en tegelijkertijd sluimert er iets.. Vaak heb ik een plan B achter de rug voor momenten dat ik mij vermoeider voel. Soms zelfs een plan C en D voor calamiteiten als overprikkeling.
     Die maandag na het weekend verliep onrustig en toch hield ik mij goed koest. Ik liep die dag bewust maar ook onbewust (als je begrijpt wat ik bedoel) rond met een zwaar gevoel in mijn lijf. Waar ik op dat moment erg veel moeite mee had was het idee dat heel de wereld, inclusief mijn vrienden en familie, hun plannen na het weekend gewoon wel konden uitvoeren en ik ze moest bijstellen! Dat dreigende gevoel boven mijn hoofd vormde zich tot een wolk. Het trok de aandacht, maar mijn focus was ergens anders.

Die nacht lag ik te woelen in mijn bed. 'Waarom voel ik mij toch zo?', vroeg ik mij af. Ik kon het niet duiden - ik stelde mijn plan toch immers bij? Er kwam irritatie naar boven en weerstand. Wonder boven wonder tref ik in tijden van verzet vaak precies aan wat ik nodig heb. Het is dan alsof de dingen zich langzaam voor mijn ogen ontvouwen... 

dinsdag
De nacht had ik overleefd maar omdat ik slecht had geslapen hield ik mij de rest van de dag heel rustig. En wel met een reden. Ik wilde namelijk ruimte maken voor iets in de avond waar ik veel waarde aan hechtte. En dit pakte goed uit. Zo had ik die avond een mooi en behapbaar moment van max. een uurtje met een lotgenotengroep. Zij lieten mij iets van mijzelf zien. Want toen ik hen die avond vertelde over de domper van na het weekend en over de donkergrijze wolk die op dat moment boven mijn hoofd hing bewoog er iets in mij. De zwaarte en somberheid maakte kortstondig ruimte voor levendigheid en rust! Alleen al het delen van mijn verhaal, zonder het op te willen lossen gaf mij steun. Ik kon op dat moment weer even lachen en ontspannen om het leven!

woensdag

De dag erop gebeurde er nog iets merkwaardigs. Bij het café van een klimhal bestelde ik een koffietje. 'Of de muziek wat zachter mocht'. Dat kon. Zo raakten ik met degene voor mij aan de praat. Ik vertelde hem over mijn ontregelde prikkelverwerking en hij mij over zijn werk. Naast zijn werk als koffieschenker was hij instructeur in de klimhal. En toen hij wat meer details gaf, gebeurde nog iets... ik keek in de spiegel. Want terwijl hij vertelde over de vele deadlines en de ballen die hij in de lucht hield, besefte ik mij dat ik precies datzelfde aan het doen was! Niet zoals hij dat deed hoor, nee, dat is me te acrobatisch. Nee, ik was gewoon nog niet goed genoeg uitgerust, voelde mij daar somber onder en was te veel ballen tegelijkertijd aan het hooghouden: door alle bomen zag ik het bos niet meer!  - Hulptroepen vormden zich om mij heen omdat ik er (on)bewust naar zocht. 

     Eenmaal thuis van het het koffiemomentje aan de bar moest ik rusten. Ik dacht het probleem van mijn gevoel te hebben getackeld. Ta-da, opgelost! Mijn brein heeft simpelweg veel meer tijd nodig om alle informatie van het afgelopen weekend (plus de dagen erna) te verwerken en daar voel ik heel veel weerstand tegen!

Ik wilde gewoon te snel en dobberde net als degene achter de bar in eenzelfde schuitje dat leidde tot onrust, ontmoediging en frustratie. En ook uitstelgedrag. En toch was ik er nog niet.
We stappen nog een trede naar beneden.

(...)

Terwijl ik door het bos liep werden de wolken boven mij plots heel vuil en vies. Dikke grauwgrijze wolken met zwart. Alsof het moest overgeven! Het maakte dreigende bewegingen en trok mijn aandacht. En ik? Ik hield mij er ver vandaan. Hoewel ik na alle wijze gesprekken bruikbare handvatten had kwam ik niet direct in beweging. Sterker nog, ik zat plots muurvast. Vast in dat diepe donkere bos. Er zat namelijk nog iets anders te wurmen. Iets waar ik me aan moest overgeven! Die avond zat ik op sociale media te scrollen en daar trof ik mensen aan met het 'perfecte' leven vol grootse plannen, avontuur en geluk! 'They were living the dream!' 

De bliksem sloeg in. 

Na vele minuten scrollen zette ik mijn telefoon uit begon het in mij langzaamaan te regenen.
En ook later, toen ik mij op bed had geïnstalleerd om te slapen vloeiden de tranen langs mijn wangen...
Er was een begin, een midden en een einde. Het was groots kan ik je zeggen.
En toen de regen ophield viel ik in slaap. 

De dagen erna terug naar de basis

De dagen erna scheen de zon weer en was het zoals ik het noem: 'Back to Basics'. Er was rust in mijn lijf en ik had een goede nachtrust gehad. Het was verdriet en rouw dat ik voelde en dat hield de overprikkeling en vermoeidheid hoogstwaarschijnlijk grotendeels in stand! Beetje bij beetje gedurende mijn week kwam dit besef bij mij naar boven. Zo had ik in mijn zoektocht antwoorden gevonden bij mensen die ik tegenkwam en stond ik nu aan de voet van een berg met daarboven een uitzicht. Ik bereikte de top en kwam op adem.

`to conclude this story'

Het doorvoelen van mijn verdriet was niet makkelijk, dat zul je wel begrijpen! Het voelde onaangenaam en zeer pijnlijk. Maar eenmaal aan de top van deze figuurlijke berg was er alle ruimte om te herstellen. De regenbuien stopte want ik gaf eindelijk erkenning aan mijn opgepotte gevoelens en emoties. Gedurende mijn week kreeg ik meerdere malen een spiegel voorgehouden. Ik ben de lotgenotengroep dankbaar voor hun luisterende oren en onze gezellige gespreksonderwerpen. Ook kwam ik die avond met het idee om mijn doelen nog behapbaarder te maken en dat ik ze het beste kon vormen aan de hand van wat mijn brein aankon. Zo was 'niets doen' bijvoorbeeld ook een doel geworden en tevens een succesmoment. Daarnaast leerde ik die avond opnieuw dat nare gevoelens kunnen bestaan naast het maken van plezier. En tot slot zag ik dankzij degene achter de koffiebar in dat ik te veel op mijn bordje nam en keuzes moest maken. Door mijn plannen te herschikken en te prioriteren ontstond focus en plezier.

Tot hier! De zon schijnt (weer) bij mij! Zo hopelijk ook bij jou! 

*En binnen het kader van dit verhaal het volgende: 

omdat ik heb gemerkt dat het mij te veel energie kost om iedere week iets te posten zet ik nu de intentie om dat iedere twee weken te doen. 

Lees daarom over 2 weken op de ma- of dinsdag mijn volgende blogverhaal! ☺