Pad van Pieksma

Toen ik naar mijn beeldbuis staarde realiseerde ik mij dat een leven met niet-aangeboren hersenletsel ook zijn doortastende en afmattende beproevingen kent. En dat die eveneens levensveranderd zijn. Waar ik naar keek waren wat herhalingen van het televisieprogamma Kamp van Koningsbrugge, misschien dat je het kent. In dit programma ondergaan kandidaten fysieke en mentale beproevingen,  zoals een eindeloze afmattende mars met zeer zware bepakking door koude beekjes en in latere fasen van het programma ook tests waar actie-intelligentie voor nodig is. (actie-intelligentie wil zeggen dat je onder hoge druk slim kunt blijven nadenken en handelen).  Fysieke en mentale barrières worden doorbroken en veel deelnemers worden eruit gehaald. Want wanneer de koek op is en het de instructeurs niet meer bevalt, stopt het programma voor hen.. en gaan ze naar huis. Alleen de mensen die in de ogen van de commando's waardig genoeg zijn, mogen blijven. En daar gaat deze blog over. Want ben ik dankzij mijn NAH (niet-aangeboren hersenletsel) minstens net zo 'commando-waardig' als al die kandidaten die eindstreep halen? Ik vind van wel, maar is dat ook zo? Ga er rustig voor zitten, want die vraag ga ik mezelf vandaag stellen! Laten we beginnen...

Ben jij klaar om de strijd aan te gaan?!

NAH
Heel anders dan in Kamp van Koningbrugge wordt bij het hebben van NAH het zwaarste gevecht gestreden op een onzichtbaar slagveld. Eentje die is onttrokken aan de ogen van anderen, ver weg in de stilte van thuis. Om te voorkomen dat ik verzuip (zoals het plaatje hierboven laat zien) zoek ik een balans in het omgaan met alledaagse dingen die mij als kogels om de oren schieten. Indien nodig gaat mijn zonnebril op om de zonneprikkels te weren. Zo ook doen mijn oorpluggen hun diens. Ik neem mijzelf dus in bescherming. En die bescherming vind ik thuis. Ik kan dekking zoeken achter gesloten gordijnen en in de rust in huis. Deze strijd door mensen met NAH is soms een strijd met rouw. Als ik mijn grootste uitdagingen op mijn Pad van Pieksma zou samenvatten dan luiden zij zo: de breuk in m'n levenslijn sinds het ongeluk en de daarmee gepaarde emotionele en cognitieve veranderingen. Maar misschien is de grootste beproeving wel hoe ik strijd om een gevoel van connectie met de wereld om mij heen. 

Alledaagse dingen kosten mij veel prikkels door een ontregelde prikkelverkwerking. Er ontstaat kortsluiting. Na een fase van overprikkeling volgt een fase van herstel en daar is die dekking voor nodig waar ik het net over had. Wanneer ik thuis herstel lijkt er op het oog niet zo veel met mij aan de hand te zijn maar in mijn lijf gebeurt er bij mij van alles. Ontstressen met NAH vraagt om doorzettingsvermogen en taaie discipline. Waar je in het verleden alledaagse prikkels makkelijk aan kunt is er keer op keer een drempel waar je je aan over geeft. Je laat jezelf langzaam glijden in bad  van lijfelijke sensaties. Adrenaline en cortisol giert door je aderen en vertelt je dat je moet vechten, vluchten (of bevriezen). Wanneer je te veel prikkels hebt ontvangen raak je overprikkelt en kan het soms erg lang duren voordat het lichamelijk zijn balans weer terugkrijgt. Een te lange overprikkeling resulteert in een afname van je energieniveau. Te weinig prikkels eveneens. In de fase van herstel vind ik langzaam maar zeker rust en voel ik dat mijn dikke geharde pantser van mij afglijdt. Eindelijk rust, herstel. En emoties. Het onzichtbare gevecht dat je hier aangaat is in alle eerlijkheid het gevecht tegen..? Ja, tegen wie of wat? Weet jij het?

Grenzen verleggen bij de commando's/ bij NAH

De commando's houden de kandidaten heel nauw in de gaten. Wie er buiten de boot dreigt te vallen spreken ze aan. Veel kandidaten herpakken zich nadat ze ergens wat steken hebben laten valen. Zolang ze maar bereidt zijn om hard te werken en inzetbaar blijven. Eerder zei ik al dat fysieke en mentale barrières worden doorbroken. Je lichaamssensaties waarnemen, bewust ademhalen om controle te krijgen over je gedrag en de balans zoeken die nodig is om je belastbaarheid op te bouwen. 

In het programma is het Ray Klaassens - ex-commando - die de deelnemers een spiegel voorhoudt. En waarom ik dit noem is omdat hij ingaat op wie jij als persoon en je aanspreekt op jouw gedrag. Hij vraagt je eigenlijk keer op keer wie ben jij en wil jij dit? 
     Hoe gezond het is om door te gaan terwijl het lichaam alle signalen afgeeft dat het wilt stoppen - zoals in het programma gebeurt - weet ik niet. De kandidaten gaan door tot op het bot. Mijn ergotherapeute is er niet over te spreken. En ja, ik ben het hiermee eens alhoewel ik wel de kracht zie van een gezonde doorvoelde relatie met jezelf. En zie dat er groei zit in de weerstand die mensen met NAH voelen tegen de pijn, in welke vorm van ook. De Spiegel die Ray je voorhoudt is het stuk authenticiteit die nodig is om te functioneren en door te gaan. In een groep met commando's is dat net zo. Zodra we stoppen met communiceren over hoe we ons voelen, stopt de communicatie met de groep. En in tijden van potentieel gevaar kan dat je kop kosten. Zo ook bij NAH 😉

Je kunt er niet omheen om na het krijgen van NAH een diepere band met jezelf aan te gaan. Mijn zelfvertrouwen is op het Pad van Pieksma onwijs toegenomen. Gewoon omdat ik meer grip heb gekregen op mijn herstel en invulling kan geven aan mijn dagen. En ook de nodige ontspanning kan creëren als mijn lichaam en geest hierom vraagt. Mijn uitrusting, bepakt en bezakt, is dus, zou je kunnen zeg, compleet. Maar, waar het mij nog een beetje aan ontbreekt zal ik je vertellen. En ja, wederom zie ik het terug in het programma Kamp van Koningsbrugge. En, wellicht herken je jezelf hier ook in..

Het belang van... 

Zodra we onbewust onze goedkeuring van onszelf in de handen leggen van een ander, presteren we ondermaats. Je ziet het ook terug bij de ander. Wat maakt nou dat er maar een paar kandidaten de eindstreep halen en de rest niet? Het zijn de kandidaten die in zichzelf geloven en zichzelf kunnen motiveren - om te stoppen en om door te gaan. Op dagen dat ik mij onzeker en angstig voel kan ik mij willen wegdraaien voor de werkelijkheid. Juist wanneer ik mij isoleer kruip ik in mijn hoofd en kan de sleur en onmacht en verlies mij willen verankeren aan de plek waar ik ben. De dieper liggende kern van deze gevoelens is het verlangen er bij te willen horen. Wie ik ben, en hoe ik presteer is in vergelijking met ‘’gezonde mensen’’ ondermaats. Die gedachte leeft dan in mijn hoofd. Mijn zijn is daarmee in de ogen van anderen voorwaardelijk. Pas als zij mij goedkeuren, hoor ik er bij. 

Veiligheid en vertrouwen
Wanneer ik mij veilig leer voelen bij mezelf en op mezelf vertrouw is er ruimte voor trots en autonomie. Wat ik voel is echt. En, wat jij voelt is echt. Hierop leren vertrouwen kan moeilijk zijn zodra anderen in je leven vaak negatief over je hebben gesproken en/of NAH jouw persoonlijkheid en kleur van het leven verandert. Mijn gevoelens wegcijferen omdat een programma dat van mij vraagt te doen om goedkeuring te ontvangen zou mij op de lange termijn ziek maken. Tenzij ik hier mijn eigen pad in volg. Naar mijn idee is veiligheid en authenticiteit hierbij dus de sleutel.

Als we niet leren vertrouwen op onze eigen intuïtie en onze eigen gedachten en gevoelens, zullen we een grotere speelbal zijn voor anderen. Als een rots in de branding hoop ik door het gevecht aan te gaan het onzichtbare in mijn leven (NAH) een plek te geven. En dat met de kans dat er een dag komt dat ik volledig herstelt ben van mijn klachten en mijn Pad van Pieksma vervolg. 

En ja.. we naderen het einde. En is de vraag beantwoord? Wellicht niet helemaal maar hopelijk zet het je wel aan het denken. Zijn wij commando-waardig en voldoen wij aan de maatstaven van de Korps commando troepen..? Mhmm.. 

Ik zeg: sowieso.. met een knipoog dan. Wat ik wel weet is dat als ik mijzelf als waardig zie, ik eerder voor mijn eigen dromen zal strijden. En de dagelijkse gevechten en prikkels zal aangaan om levensvreugde op te blijven zoeken! 

En, dat is de bottom-line van dit verhaal. Want dat is wat ik jou ook toe wens.

     

Goed. Tot hier!