Het Onzichtbare Gevecht op het Pad van Pieksma

Soms voelt het alsof ik gekidnapt ben en met een zak over mijn hoofd mee wordt genomen door mijn gijzelaar. Om dan te worden gedropt midden in een pikdonker bos. Eenmaal buiten sta ik in de kou en voel ik de stress door mijn lichaam gieren. Alert en klaar om te strijden. Op het Pad van Pieksma - dat ik bedacht heb aan de hand van het televisieprogramma Kamp van Koningsbrugge - neem ik jullie mee om de grote vraag te beantwoorden of ik ... commando-waardig ben. 

Ben jij klaar om met mij te strijden tegen het onzichtbare?

Soms vindt het zwaarste gevecht niet plaats op een zichtbaar slagveld zoals dat bij Kamp van Konigsbrugge gebeurt. De grootste uitdagingen in mijn leven met niet-aangeboren hersenletsel: de breuk in de levenslijn en de emotionele en cognitieve veranderingen. Gevoelens van verlies, rouw en het verlangen naar aansluiting zijn de gevechten die gestreden worden. Vaak intern, in het hoofd en ook ver weg van iedereen, achter gesloten deuren en gordijnen. Om alle prikkels die ons als kogels om de oren vliegen te mijden zet ik mijn koptelefoon op om 'schade' te voorkomen. Met als gevolg dat ik mijn brein de nodige rust kan geven.

Actie-intelligentie
Iedere dag komen de onderdelen aanbod die Kamp van Koningsbrugge je toont. De Beasting, Marsen met zware bepakkingen en tests waar Actie-intelligentie voor nodig is zijn hier voorbeelden van waar je iedereen enthousiast over hoort praten op de zomerse feestjes in de tuin van de buren. Neem gerust van mij aan dat veel mensen met niet-aangeboren hersenletsel al heel wat keren zover in de shit hebben gezeten dat zij hierdoor hoogstwaarschijnlijk - met een knipoog - uitstekende commando's zouden kunnen zijn. We krijgen minstens net zoveel stress naar ons toe geworpen en krijgen de kans om hier in het leven mee om te leren gaan, geheel vrijwillig, te pas en te onpas.

Een leven met NAH is als een Beasting, al zeg ik het graag zelf. Laat dat beest maar komen. Want waar weerstand is, is groei. Ray Klaassens - ex-commando - noemt tal van keren prijzende uitspraken die mensen met en zonder NAH op de been leren houden. Waar het voor de cursisten van het programma misgaat is waar hun zelfvertrouwen verdwijnt en hun wilskracht uitblijft. Mijn prikkelverwerking mag dan wel ontregelt zijn waardoor mijn lichaam niet optimaal meer functioneert maar aan de karaktereigenschap wilskracht en besluitvaardigheid ontbreekt het mij niet meer. Hier heb ik de afgelopen jaren namelijk hard aan mogen sleutelen. Waar het mij eerder aan ontbreekt zal ik je vertellen. Het is datgene waar alle cursisten uiteindelijk (naar mijn idee) de mist ingaan en de eindstreep niet halen. Iets waar we veel van kunnen opsteken en iets waar sommige van ons heel hun leven mee worstelen. 

Het belang van gevoelens van veiligheid

Zodra we onze goedkeuring van ons zelf in de handen leggen van een ander, presteren we ondermaats. Wat maakt nou dat er maar een paar deelnemers de eindstreep van het programma halen en de rest niet? Het zijn de deelnemers die geloven in zichzelf en zichzelf kunnen motiveren om door te gaan, waar anderen stoppen. 

Op dagen dat ik mij onzeker voel en angstig (om wat voor reden dan ook) kan ik mij willen wegdraaien van de werkelijkheid. Juist wanneer ik mij isoleer kruip ik in mijn hoofd en kan de sleur en onmacht en verlies mij willen verankeren aan de plek waar ik ben. De kern van deze gevoelens komen vaak vanuit het verlangen naar goedkeuring en erkenning van de ander. Ons zijn is daarmee in onze ogen voorwaardelijk. We willen niet afgewezen worden en zullen er alles aan doen om deze afwijzing uit de weg te gaan. 

Wanneer ik mij veilig leer voelen bij mezelf en op mezelf leer vertrouwen is er ruimte voor trots en autonomie. Wat ik voel is echt. En, wat jij voelt is echt. Hierop leren vertrouwen kan moeilijk zijn zodra anderen in je leven vaak negatief over je hebben gesproken. Mijn gevoelens wegcijferen omdat een programma dat van mij vraagt te doen zou mij ziek maken. Tenzij ik hier met vertrouwen in ga en mijn grenzen hierdoor op een veilige manier leer verleggen. Naar mijn idee is veiligheid hierbij de sleutel.

Als we niet leren vertrouwen op onze eigen intuïtie, onze eigen gedachten en gevoelens, zullen we een grotere speelbal zijn voor anderen. Als een rots in de branding hoop ik door het gevecht aan te gaan het onzichtbare in mijn leven een plek te geven. Met de kans dat er een dag komt dat ik volledig herstelt ben van mijn klachten. En of ik commando-waardig ben en aan de maatstaven van de Korpscommandotroepen kan tippen? Wat ik wel weet is dat als ik mijzelf als waardig zie ik eerder voor mijn eigen dromen zal strijden. En de gevechten intern en extern zal aangaan om levensvreugde op te blijven zoeken. 

Misschien niet commando waardig. Maar wel NAH-waardig. 

Hopelijk heeft bovenstaande je mogen inspireren! 

 Lees over 2 weken op de ma- of dinsdag mijn volgende blogverhaal! ☺