Die ène stiltecoupé

Met mijn partner-in-crime reisde ik met de intercitytrein terug naar huis via Schiphol Airport. Ietwat gehaast stapten we in want er was weinig plek en reizen in een coupé waar gepraat wordt is voor mij echt uit den boze. Voorin was gelukkig die ène stiltecoupé dus via de smalle trek- en sluitdeuren liepen we coupé in en uit, en geraakten we bij het voorste deel van de NS-trein. Eenmaal daar, tweedeklas, gingen we zitten. 

In de stiltecoupé was het erg druk. Niet alleen druk met mensen maar tot mijn verbazing ook druk met geluiden! Toeristen rakelden hun vakantieverhalen op en er werd rustig getelefoneerd. Voor mij is reizen met al dit soort prikkels simpelweg nòg niet te doen. Mijn vriendin wenkte mij meteen en zei: 'laten we een andere plek opzoeken want ergens anders is het misschien wat rustiger'. Het was een goed idee was het niet dat een deel van mij weerstand voelde- niet alleen dat: ik voelde ook een soort triomfantelijkheid en een sterk gevlam in mijn buik. Ik dacht: 'waarom moeten wij vertrekken en zij niet stoppen met praten?'

De trein naderde een tunnel. Het geflikker van tl-lampen in het donker maakte even onduidelijk of de letters 'Silence [S] Stilte' nog op het raam stonden of dat we ons vergisten. Niet veel later bracht het daglicht de woorden tegen het raam weer in beeld. We hadden gelijk. Dus: of een andere plek zoeken in een drukke trein met pratende reizigers, of deze toeristen vragen stil te zijn. Mijn vriendin stemde in en ik sprak de toeristen stuk voor stuk aan en .. het was stil.. : Mission Accom-plish....? 
    Nee, not yet. Het waren de Engelsen naast ons die opnieuw begonnen te praten, hun gesprek vervolgden- en neen, niet zacht - maar heerlijk hardop! Ze lachten naar elkaar, gniffelden en leken heel goed te begrijpen wat ze niet wilden doen. Ik kon het er gewoon niet bij laten. Mijn oordoppen gingen beheerst uit en ik vroeg het hen opnieuw. Ze reageerden niet maar keken mij uitdrukkingsloos aan, en dus dacht ik: ik leg ze gewoon uit wat een stiltecoupé is, dan is meteen duidelijk wat ermee wordt bedoelt. En toen (ik had het kunnen weten) , te midden van mijn verhaal.. midden in mijn zin... reageerde de beste man met de woorden: ''Thank you'''  (...) 
En, ik weet niet of jij 'm voelt, maar, oei, ik voelde mij verontwaardigd en ontdaan. Het duurde even voordat ik begreep wat hier gebeurde. Mijn brein was aan het ratelen! Deze toeristen waren goedgebekt en waren niet van plan om hun laatste minuten in de trein hun gesprek in te binden voor een ander die hen wees op de huisregels van NS.

Tja, wat doe je dan? 

We gingen ons verzitten. Een vier-zits achter hen. We hielden ons koest en ik deed mijn oortjes weer in. Dan maar accepteren wat je niet kunt veranderen -een welbekende leus. Maar mijn vriendin kon het er niet bij laten. Ze draaiden zich om en vroeg hen ook om stil te zijn (onder het mom van: de aanhouder wint) maar ook toen volgde opnieuw en direct een 'thank you' en gegniffel, ditmaal door de beste vrouw...

En op dat moment... was ik het even helemaal zat. Ik voelde een golf van woede in mij naar boven stromen! 'Wat  denken ze wel niet!?' 'Hou gewoon effe rekening met ons!' Ik stond op, boog mij over de stoelen naar de vier toe en in mijn beste Engels riep ik:

''It's Facking rude to respond like this!! If you want to talk, go sit somewhere else! Just go! Please!''

(...) 

Nou en dat was dat. 

Er werd gedurende heel de rit niet meer gepraat. In heel de coupé niet. Het duurde even voordat we ons rustig genoeg voelden en konden ontspannen. We kregen nog wat blikken naar ons toegeworpen maar dat hinderde niet. Missie geslaagd. En, bij Schiphol Airport stapten de vier toeristen zonder te praten het deurtje door, naar buiten. 

     Wat je allemaal wel niet moet doen om voor jezelf op te komen als je niet-aangeboren hersenletsel hebt!

 Lees volgende week ma- of dinsdag mijn volgende blog! ☺