Mijn persoonlijke zoektocht

 

 Vandaag duiken we kort in mijn persoonlijke zoektocht naar acceptatie van een leven met niet-aangeboren hersenletsel (NAH). Van buitenaf lijkt het voor sommigen soms alsof ik precies weet wat ik doe en altijd goed voor mezelf zorg. Maar in alle eerlijkheid gaat het bij mij ook wel eens mis. Ook ik heb slechte dagen. 

Degene die hierboven van zijn surfboard valt neem ik als voorbeeld want zo voelde ik mij afgelopen week! 😀

Scroll verder en ik vertel je waarom ik wankel (en val).

ik ga er even rustig voor zitten... 

Van rennen op grote hoeveelheden wilskracht kwam ik langzaam in beweging om te komen tot ontspanning. Langzaam maar zeker ging ik een andere band met mezelf aan. Zo heb ik geleerd om verbinding te maken met mijn lichaam. Dit gaat tegenwoordig erg goed. Ik word steeds beter in het nemen van verantwoordelijkheid voor mijn leven met NAH. Ik leer mezelf begrenzen en anticipeer op wat ik wèl kan.

En toch kan mijn leven voelen als ellendige stilstand. (En zeker als ik mijn leven vergelijk met dat van anderen). Ik voel dan een leegte van binnen, een diepe ontmoediging, frustratie of woede en verdriet. 

Ik vergelijk mijn leven graag met dat van een plant. Op het eerste gezicht lijkt een plant niet te groeien maar na een langere periode kun je zien dat ze dat wel degelijk doen!

Voelen en regie nemen is voor mij de sleutel. Ik pak het stuur beet. Eenmaal in beweging is het een constant checken van mijn motor. Door de juiste schakelmomenten te vinden kan ik ontspannen en bijtanken. Door het vinden van een balans kan ik met plezier uitdagingen aangaan en dromen verwezenlijken.

maar dan.. 
scroll verder en zie waarom ik val

Als ik mij vastklamp aan mijn oude leven van voor mijn ongeluk dan verlang ik naar een leven zonder beperkingen. Soms doe ik dit zo lang dat ik onrust in mezelf naar boven voel komen. Het is dan alsof mijn 'oude ik' mijn auto kaapt, gas bij geeft en keihard begint te toeteren en te schreeuwen naar alles en iedereen! Iedereen is tuig. Hij roept: ''klote wereld!! Waarom ik, verdomme! Geef me mijn facking vrijheid terug!'' 

Ik denk even bevrijd te zijn maar tegelijkertijd trekt er iets aan mij. Het voelt alsof er een elastiek vastzit aan mijn lichaam en mij terug wil trekken naar de realiteit. Spanningen bouwen zich op omdat ik mij verzet tegen een protesterend brein. Ik ben dan (mua-ha-ha-ha) overprikkelt..😈

Diep van binnen weet ik altijd wat er nodig is om goed voor mezelf te zorgen.
(misschien dat je je hierin herkent)

Afgelopen donderdagavond raakte ik overprikkelt. Ik kwam terug van een familiebezoek en eenmaal thuis moest ik goed voor mezelf zorgen. Maar dat lukte gewoon effe niet. Ik wilde dit namelijk niet. En dan begin ik een staarwedstrijd met mijn maat, de koelkast. 

Een battle of the fittest. 

''High on your own supply'' by Kermit de Kikker

    Om even niet in aanraking te komen met al die overweldigende sensaties begin ik te snaaien en te snacken. Ik ben mijn pijn en sensaties 'heerlijk' aan het verdoven en rij flink door het rood. Ik ontspoor en voel mij grenzeloos. Ik treed als het ware uit verbinding met mezelf en mijn omgeving. Alsof je je dronken voelt maar dan zonder drank!

Mij staren de zoete dingen in mijn koelkast mij altijd aan! (tip: gewoon niet kopen) Ik ben werkelijk waar dol op tiramisu! Dit is dan ook iets waar ik met regelmaat naar snak als ik overprikkelt ben.

(Oh, en deze quote van een kunstenaar wilde ik graag toevoegen. Dit brengt bij mij altijd enige hilariteit naar boven:)

'ik voelde mij niet zo happy en toen heb ik heel veel tiramisu gegeten en nu voel ik mij nog kutter''

(...)

Ik leer om respect te hebben voor de momenten waarop ik in de weerstand schiet.

Puntje bij paaltje is het mijn lijf dat het gevecht wint en niet mijn wilskracht. Vaak is het iemand in mijn omgeving die mij dan kan helpen om samen uit te dokteren wat ik voel. Tegenwoordig kan ik mezelf die erkenning en steun ook geven. Uiteindelijk geef ik mij over aan alle spanningen en rauwe emoties. 

Als ik zover ben en de weerstand kan doorvoelen leg ik mezelf te rusten. En dan begint het herstellen. Langzaam maar zeker raak ik ontprikkelt. Zo vind ik ontspanning middels meditatie, yoga, liggend rusten, ademhalingsoefeningen en onder meer wandelingen met oordoppen in.

Zodra ik er dan weer aan toe ben, voel ik als vanzelf de impuls om weer uit mijn comfortzone te treden! Ik ga opnieuw opzoek naar de balans en stel haalbare doelen. Zoekend naar een leven met voldoening naast het hebben van niet-aangeboren hersenletsel! Tot zover dit blogverhaal. 

Lees volgende week ma- of dinsdag mijn volgende blog! ☺