Van kleur veranderen

Op ochtenden wanneer de wereld zich net zo mistroostig lijkt te voelen als ik, klinken er woorden in mijn hoofd. Ze helpen mij om de dag te beginnen en zeggen: 'Eerst maar even koffie zetten'. Het zijn eenvoudige woorden die ik leerde van iemand die mij heel dierbaar was. Hij keek langs de zijlijn met mij mee toen ik om leerde gaan met mijn niet-aangeboren hersenletsel. Ik kwam enkele weken bij hem langs en na afloop van onze laatste sessie bedankte ik hem voor zijn hulp. Ik gaf hem een presentje, eentje waarvan je je afvraagt waarom ik dit iemand in vredesnaam geef: goudbruine stroop, een flesje vloeibare pannenkoekenmix en verpakte biologische ontbijtspek. Het klinkt random, dat weet ik, maar destijds wist ik zeker dat ik hem hier echt heel blij mee zou maken. Ook nu verschijnt er een glimlach op mijn gezicht wanneer ik terugdenk aan onze sessies samen. Als ik mij op ochtenden om wat voor reden dan ook overweldigd voel helpt een kop koffie mij om in beweging te komen. Zo veranderen ochtenden gevoelsmatig van grauwgrijs of een diepe paars met zwart, naar een warmere positievere en acceptabele diepe bruin. 

In de kleuterklas had ik verschillende vriendjes en vriendinnetjes bij wie ik mij prettig voelde. Een van mijn besties was Miftar (uitgesproken als Mieftar). In mijn herinnering was hij voor een kleuter groot van postuur en had hij lichtbruin haar met tinten roodkleurig oranje. Hij was net als ik uit op spelen en onze boevenstreken brachten ons buiten de gebaande paden die de juffen voor ons voor ogen hadden. Het was bij Juf Klassien dat we onze schilderopdrachten graag anders interpreteerde. Zij gaf de groep kwasten en verf en liet ons schilderen. Miftar en ik ontdekte dat er meer mogelijk was dan alleen het hanteren van de kwasten. Toen de juf niet keek pakten we ons schilderpapier bij de rand en vouwden deze in het midden dubbel. Om er vervolgens met pret met onze vlakke handen boven op te tikken, en wij daarna met verwondering het kunstwerk aan de binnenzijde gade sloegen. Buiten op het schoolplein was het ook Miftar die mijn leven redde. In mijn hand hield ik een hoopje Skittles vast - snoepjes met allerlei verschillende kleuren - die ik van plan was te veroberen. Veel smaakverschil hebben de dingen niet. Ze zijn (zoals je misschien weet) vooral erg zoet en daarmee een perfecte snack voor kind dat zijn tanden aan het wisselen is. Miftar keek toe terwijl we met elkaar praatten en ik het zakje met een snelle beweging opende en de Skittles op mijn hand toverde. In één haal stopte ik het handje snoep in mijn mond en begon ik te kauwen. Hap, hap, hap... Hee.. ik voel iets vreemds hoor ik mezelf denken, en.. slik. Ik ging ervan uit dat ik het stukje wel had kunnen doorslikken en verteren, maar nee. Een blokkade vormde zich in mijn keel en ik raakte lichtelijk in paniek. Ik gebaarde als in een stomme film naar Miftar dat ik hulp nodig had en dat hij de juf moest gaan halen. Het schoolplein was groot en ondertussen werden mijn ogen groter en veranderden de kleuren in mijn gezicht naar dat van de schil van een aubergine. Plots kwamen mijn benen van de grond en voerde ze de Heimlich greep op mij uit. Daar uit mond verschenen de meeste prachtige skittle-kleur-combinaties op de stenen van het schoolplein. Met ertussenin het stukje plastic dat vastzat in mijn keel en nu schitterde in het zonlicht. (Thanks again, Miftar en Juf Irma)

Van de week was ik jarig en de gekleurde slingers in mijn woonkamer hangen nog om na te kunnen genieten. Wanneer ik het raam open zie ik ze af en toe meebewegen waardoor de luchtstroom zichtbaar wordt. Met het verstrijken van de tijd neemt mijn belastbaarheid in kleine stappen toe. Ieder moment kleur ik anders in. Zoals de Schippers van de Kameleon hun avonturen beleven, zo kleur ik mijn dagen ondanks mijn beperkingen ook in. In het leven mag ik steeds weer ontdekken wie ik ben en waar mijn uitdagingen liggen. Hier ben ik dankbaar voor. Zo voel ik het geluk dat ik door een langzaam proces van herstel door neuroplasticiteit en een gevoel van geborgenheid bij mezelf en met de mensen om mij heen meer ruimte terugkrijg waardoor ik mijn angsten in de ogen kan kijken. Wat dat betreft levert het hebben van een beperking heel veel betekenisvolle kleuren op. Kleuren die ik meeneem voor later. 

Boeken die ik heb afgerond:

ik durf niets maar doe alles  - Martine Bakker

Omarm je emoties - Ronald J. Frederick

 Lees over 2 weken op de ma- of dinsdag mijn volgende blogverhaal! ☺