Gehard pantser



'Blijf bij het lichaam', hoor ik haar zeggen om ervoor te zorgen dat onze aandacht daar blijft. Langzaam maar zeker vind ik manieren om het contact met mijn lichaam te herstellen en te versterken! Sinds deze week heb ik voor het eerst in mijn leven een abonnement bij een yogaschool. 

Mijn brein kan het tempo van de yin-yoga lessen goed bijhouden. Ik kom vaak ietwat gespannen aan en vertrek ontspannen. Het is iedere keer weer alsof een stevig pantser dat mij moet beschermen een soort zachtheid toe kan laten. Steeds sneller maakt dat harde gevoel ruimte voor een diepe vorm van ontspanning. 



Wanneer ik om mij heen kijk zie ik vooral mensen met lang haar in een staart. Het merendeel van de mensen heeft geen baard zoals ik. Ik voel mij dan ook vaak in de minderheid maar dat geeft niet. Waar ik erg aan moet wennen is het woordgebruik van de docenten. Bepaalde houdingen worden uitgelegd met de woorden, en ik quote: '...doe de benen dan uit elkaar alsof je een baby gaat baren' .. en, tijdens een bodyscan: 'breng nu de aandacht bij je borsten''... Tja, dat heb ik ook niet. Ik kan er om lachen. Vooral om de lichaamsgeluiden die de verschillende posities ons uitnodigen te maken.
      
happy baby pose


Doordat ik mij open leer stellen voor mijn lichamelijke sensaties zie ik ook steeds meer de kracht van het tonen van kwetsbaarheid in. Hoewel ik er veel moeite mee heb om hiermee in contact te komen, ontstaat er zoiets magisch zodra de kaarten van jezelf en degen voor je in de hand omlaag gaan.  Het voelt wezenlijk anders en ik voel mij verbonden met diegene. Hier wil ik meer van in mijn leven.

In de avonden na yin-yoga fiets ik ontspannen naar huis. Voldaan stap ik in bed. En, als ik de volgende dag een belangrijke afspraak heb staan, weet ik met meer zekerheid dat ik op het moment van de afspraak genoeg energie heb om er met mijn aandacht bij te zijn. 


Lees volgende week ma- of dinsdag mijn volgende blog! ☺













Reacties

Een reactie posten

populair

Proeven als Napoleon - deel 2

Afbeelding
Vandaag kroon ik ons…   tot KEIZER!  Dik twee honderd jaar geleden kroonde Napoleon Bonaparte zichzelf tot keizer van de Fransen. En dat zette me aan het denken… Mhmm...  franse croissants...  En wat ik ook dacht was:  zijn we niet allemaal geboren keizers met eigen keizerrijken die we gedurende ons leven vormen..?   Welkom bij Proeven als Napoleon - deel 2! Nu we het proeven uit deel 1   onder de knie hebben start ik met jullie een verkenningstocht naar meer zelfvertrouwen en eigenwaarde.  Vandaag wil ik je kennis laten maken met  de positieve uitkomst van jouw keuzes.  Napoleon inspireerde mij om meer autonoom op te treden in mijn leven om zo mijn grenzen te verleggen en te respecteren. Laten we daarom beginnen met onze grenzen.  Hoe ga jij om met jouw 'keizerlijke' grenzen? Mijn keizerrijk kent net zoals die van jou ook grenzen; grenzen die ik met rust laat en grenzen die ik heel graag wil verleggen. Zodra ik als keizer een grens...
Meer lezen

Die ène stiltecoupé

Afbeelding
Met mijn partner-in-crime reisde ik met de intercitytrein terug naar huis via Schiphol Airport. Ietwat gehaast stapten we in want er was weinig plek en reizen in een coupé waar gepraat wordt is voor mij echt uit den boze. Voorin was gelukkig die ène stiltecoupé dus via de smalle trek- en sluitdeuren liepen we coupé in en uit, en geraakten we bij het voorste deel van de NS-trein. Eenmaal daar, tweedeklas, gingen we zitten.  In de stiltecoupé was het erg druk. Niet alleen druk met mensen maar tot mijn verbazing ook druk met geluiden! Toeristen rakelden hun vakantieverhalen op en er werd rustig getelefoneerd. V oor mij is reizen met al dit soort prikkels simpelweg nòg niet te doen. Mijn vriendin wenkte mij meteen en zei: 'laten we een andere plek opzoeken want ergens anders is het misschien wat rustiger'. Het was een goed idee was het niet dat een deel van mij weerstand voelde- niet alleen dat: ik voelde ook een soort triomfantelijkheid en een sterk gevlam in mijn buik. Ik dacht:...
Meer lezen

Mijn persoonlijke zoektocht

Afbeelding
   Vandaag duiken we kort in mijn persoonlijke zoektocht naar acceptatie van een leven met niet-aangeboren hersenletsel (NAH). Van buitenaf lijkt het voor sommigen soms alsof ik precies weet wat ik doe en altijd goed voor mezelf zorg. Maar in alle eerlijkheid gaat het bij mij ook wel eens mis. Ook  ik  heb slechte dagen.  Degene die hierboven van zijn surfboard valt neem ik als voorbeeld want zo voelde ik mij afgelopen week! 😀 Scroll verder en ik vertel je waarom ik wankel (en val). ik ga er even rustig voor zitten...  Van rennen op grote hoeveelheden wilskracht kwam ik langzaam in beweging om te komen tot ontspanning. Langzaam maar zeker ging ik een andere band met mezelf aan. Zo heb ik geleerd om verbinding te maken met mijn lichaam. Dit gaat tegenwoordig erg goed. Ik word steeds beter in het nemen van verantwoordelijkheid voor mijn leven met NAH. Ik leer mezelf begrenzen en anticipeer op wat ik  wèl kan. En toch kan mijn leven voelen als ellendige...
Meer lezen