Een leven met niet-aangeboren hersenletsel (NAH)

Wanneer we de grote hoop naderen dringt de bekende geur van compost mijn neus binnen. Wat ik vandaag heb weet ik niet maar ik sta al heel de ochtend te wiebelen op mijn benen. Het compost rijden begint en we starten met scheppen. Het is alsof er een startsignaal in mijn hoofd klinkt en de wedstrijd nu al door mij is verloren.. waarom maak ik mezelf wijs dat hier iets te winnen valt? Voor mijn gevoel zoeven de andere vrijwilligers met hun kruiwagens weg als hazen met de wind in hun rug! En ik blijf als een trage oude verbitterde schildpad achter. ...bah! 'Wat heb ik toch?', vraag ik mij af. Ik erger mij aan mijn gewiebel. Het is onrust dat ik voel, dat weet ik nu. De gedachten helpen niet. Het zijn de kippen om ons heen die met hun kleine pootjes ijverig in de aarde spitten, opzoek naar voeding. Wanneer mijn aandacht bij de kippen is en niet bij m'n werk begeef ik mij plots helemaal aan de andere kant van het terrein! En bij kruiwagen nummer vijf of zes wordt het toch echt i...

  Even voel ik mij heerlijk uitgerust maar na een paar tellen voel ik de spanning in en rondom mijn schedel toenemen.  maandag ' Kak',  denk ik, 'ik ben niet goed genoeg uitgerust..' Het is maandagochtend. Het licht van mijn wake-up light schijnt en brengt het kunstmatige doch vriendelijke ochtendlicht in mijn kamer. Ik ben er nog nooit geweest maar ik hoor de koeien over de Zwitserse Alpen loeien en wordt stilaan wakker.  De spanning in mijn lijf bevalt me niet.. Ik draai me om en met een klap zet ik mijn wekker uit.  Van het weekend reisde ik naar het verre Nederlandse noorden om daar mijn familie op te zoeken. (Het reizen met de trein ging voortvloeiend en onderweg heb ik zelfs een tukkie kunnen doen.) Even voelde het leven dat weekend als 'normaal'. En toen ik terug naar huis keerde wist ik bij mezelf dat het tijd was voor actie, en daarmee bedoel ik: tijd voor zelfzorg = rusten en herstellen . Ik had anderhalve dag ingecalculeerd om er z...

' Blijf bij het lichaam', hoor ik haar zeggen om ervoor te zorgen dat onze aandacht daar blijft. Langzaam maar zeker vind ik manieren om het contact met mijn lichaam te herstellen en te versterken!  Sinds deze week heb ik voor het eerst in mijn leven een abonnement bij een yogaschool.  Mijn brein kan het tempo van de yin-yoga lessen goed bijhouden. Ik kom vaak ietwat gespannen aan en vertrek ontspannen. Het is iedere keer weer alsof een stevig pantser dat mij moet beschermen een soort zachtheid toe kan laten. Steeds sneller maakt dat harde gevoel ruimte voor een diepe vorm van ontspanning.  Wanneer ik om mij heen kijk zie ik vooral mensen met lang haar in een staart. Het merendeel van de mensen heeft geen baard zoals ik. Ik voel mij dan ook vaak in de minderheid maar dat geeft niet. Waar ik erg aan moet wennen is het woordgebruik van de docenten. Bepaalde houdingen worden uitgelegd met de woorden, en ik quote: '...doe de benen dan uit elkaar alsof je een baby gaat baren...