Een leven met niet-aangeboren hersenletsel (NAH)

   Vandaag duiken we kort in mijn persoonlijke zoektocht naar acceptatie van een leven met niet-aangeboren hersenletsel (NAH). Van buitenaf lijkt het voor sommigen soms alsof ik precies weet wat ik doe en altijd goed voor mezelf zorg. Maar in alle eerlijkheid gaat het bij mij ook wel eens mis. Ook  ik  heb slechte dagen.  Degene die hierboven van zijn surfboard valt neem ik als voorbeeld want zo voelde ik mij afgelopen week! 😀 Scroll verder en ik vertel je waarom ik wankel (en val). ik ga er even rustig voor zitten...  Van rennen op grote hoeveelheden wilskracht kwam ik langzaam in beweging om te komen tot ontspanning. Langzaam maar zeker ging ik een andere band met mezelf aan. Zo heb ik geleerd om verbinding te maken met mijn lichaam. Dit gaat tegenwoordig erg goed. Ik word steeds beter in het nemen van verantwoordelijkheid voor mijn leven met NAH. Ik leer mezelf begrenzen en anticipeer op wat ik  wèl kan. En toch kan mijn leven voelen als ellendige...

Met mijn partner-in-crime reisde ik met de intercitytrein terug naar huis via Schiphol Airport. Ietwat gehaast stapten we in want er was weinig plek en reizen in een coupé waar gepraat wordt is voor mij echt uit den boze. Voorin was gelukkig die ène stiltecoupé dus via de smalle trek- en sluitdeuren liepen we coupé in en uit, en geraakten we bij het voorste deel van de NS-trein. Eenmaal daar, tweedeklas, gingen we zitten.  In de stiltecoupé was het erg druk. Niet alleen druk met mensen maar tot mijn verbazing ook druk met geluiden! Toeristen rakelden hun vakantieverhalen op en er werd rustig getelefoneerd. V oor mij is reizen met al dit soort prikkels simpelweg nòg niet te doen. Mijn vriendin wenkte mij meteen en zei: 'laten we een andere plek opzoeken want ergens anders is het misschien wat rustiger'. Het was een goed idee was het niet dat een deel van mij weerstand voelde- niet alleen dat: ik voelde ook een soort triomfantelijkheid en een sterk gevlam in mijn buik. Ik dacht:...

#NAH #outdoor-resting/healing  Ik was onderweg naar huis voor een afspraak en heel erg moe. Ik moest even liggen, anders zou ik overprikkelt thuis komen. Ik moest een pitstop maken om bij te tanken, maar waar? Het antwoord op mijn vraag zou zich in een minuut kenbaar maken. Kon ik toch maar even mijn ogen sluiten en 20 minuten rusten. Waar is die draadloze powerbank toch? Afslag de Openbare Bibliotheek Neude: daar is het aardig prikkelarm! Bovendien hebben ze genoeg zitmeubilair en vast een plek waar ik kan liggen. Ik kwam uit op de tweede etage. Hier stond een bank. Comfortabel en groot. Maar, helaas, deze stond op een groot werkplein met allemaal tikkende studenten op hun laptopje. Deze mensen zouden mij kunnen zien en gek op kunnen kijken. Ze zouden iets van mij vinden.. Ongemak en angst begon mij te bekruipen. Wie gaat er nou overdag liggen op een openbare plek temidden van allerlei actieve werkende mensen? Nou, ik dus. Op de tweede etage stond mijn powerbank gereed. Ik moet e...